Go with the flow

Mijn Australie-reis heb ik ingeplandvolgens het devies van eenruigeprofessionele EngelseHimalayabeklimmer.In Nepal in een kroeg vertelde ik hem dat ik hoogteziekte kreeg bij de klim van de Poonhill van 3500 meter. Hij keek me smalend aan en bestempelde het als 'Dutch pussy illness' . It's all mental volgens hem. Wat betreft de Australie-reis: empty your fucking head and go with the flow..mate'

Dit heb ik dan ook gedaan. Van Sydney ben ik gevlogen naar Melbourne waar ik in een leuk hostel terecht kwam in een backpackers area, ST. Kilda genaamd. De nachten waren gezellig en duurden lang. Het was sinds lange tijd dat ik kamers deelde met 9 anderen. Afgezien van de stank beviel het me prima.

Noodgedwongen moest ik dag 3 wegens overboeking vertrekkennaar een hostel dat een stuk duisterder was. Drugsdealers op de kamer, jonge Engelse gasten overladen met tattoos en grof taalgebruik gingen diep in de nacht door met lawaai maken. Daarbij werden de dames ‘gewoon' de kamer in meegenomen. Desondanks was het feest met de vorige hostelgangers erg geslaagd, het slapen dus minder.

Na deze wilde nacht heb ik besloten om alle schepen achter me te verbranden en naar het centrum te verkassen. 2 dagen een 1 persoonskamer geboekt vanwege de rust. De stad Melbourne is erg groot en modern. In 1900 leefden er 500.000 mensen, nu zijn dat er 5.000.000. Veel festivals vonden er plaats; voor de liefhebbers van Melbournse muziek: zoek op youtube Dan Sultan.

Daaropvolgend heb ik een auto gehuurd en ben ik langs de Great Ocean Road gereden. Lange uitgestrekte gebieden zonder veel vegetatie. Veel dode kangaroos op de weg. Dat blijft een immens probleem in Australie. De beesten hoppen vaakopeens de weg over. De 12 Apostles, 12 monolieten (waarvan er 4 van zijn afgebrokkeld inmiddels) midden in de zeezijn een ware toeristische trekpleister. Onderweg heb ik geslapen in hostles waar velen backpackers waren die dezelfde route, maar dan andersom, ondernamen. Adelaide was een mooie stad , die bekend staat om de wijngaarden. Helaas had ik slechts tijd voor de bezichtiging van de stad Adelaide en niet voor de rurale gebieden ge omdat de volgende dag mijn vlucht naar Sydney alweer ging.

De volgende dagen zal ik met mijn familie (Nera, Sascha en Jason) doorbrengen om 23 februari via SIngapore naar Amsterdam terug te vliegen. De reis zal totaal 31 uur duren.

Duur Australisch appeltje voor de dorst

De verhaaltjes op dedezesite zullen vanaf nu van mijn hand moeten komen.Mijn voormalige reismakker en inspirerende en gediplomeerde journalist Marc heeft me na de Azie-reis'in de steek gelaten'.

Marc heeft een trip Bali-Amsterdam van 37 uur er net op zitten waarbij hij op een houtje moest bijten, omdat de vliegmaatschappij geenspijzen en dranken aanbood aan de passagiers. De laatste berichten zijn dat hij alweer geacclimatiseerd is in ons kikkerlandje en de eerste heerlijke Nederlandse boterham met kaas vergezeld met een fris glas melk vers van de Friese koe heeft genuttigd.

Mijn reis zet ik voort naarAustralie waar ik mijn tantes, ooms, neefjes en nichtjes (zal) ontmoet(en). De douanecontroles zijn zeer streng in dit land. Ik was vergeten een appeltje aan te geven bij de douane.Gelukkig was de agent in een milde bui en beboette me niet met 220 dollar. Overigens moest ik ook het vulgaire doch hilarische cadeau voor mijn broertje stiekem achterlaten achter de wc-pot op het vliegveld.

Ik laat me momenteel in de watten leggen door mijn aunts Loukie en Nera. Loukie is een topchef en heeft tientallen kookboeken geschreven. Zij haalde me met haar man Phil op van het vliegveld Sydney. Een heerlijk ontbijt bij hen thuis was zeer welkom met de jetlag in de benen.

Nu begeef ikme op de farm van Nera net buiten Sydney. Het oogt als een Nederlands buitenhuis in de bossen,maar een rondcirkelende arenden een huppelende kangaro in de verte, naast het glooiende (16,5 hectares tellende) landschap en en laaghangende wolken (700 meter bovenzeeniveau)doen je beseffen dat je aan de andere kant van de wereld zit. Bezijdens dat valt ook op dat te pas en te onpas elkaar wordt aangesproken met 'mate'. Zo ook toen mijn tante Nera zeer formeel en keurig werd benaderd door een wijnhandelaar. Desondanks werd het telefoongesprek afgesloten met 'thanks mate'.

Mijn 3 weken durende Australische reis zal bestaan uit een 2/3 daagse Sydneybezoek, om vervolgens naar Canberra en Melbourne te gaan. Ik wil de '12 apostels' (monolieten) zien en Kangaroo-island.Als er tijd is, wil ik de Ayes rocks nog zien. Helaas kan ik zoveel ook niet zien.De afstanden in dit land zijn enorm.

Groet Jan

Balicious

Na met gierende banden Java te hebben doorkruist, zitten we nu op het naastgelegen Bali. Dit is alweer de laatste bestemming van ons Aziatische avontuur; de tijd vliegt!

Toch stonden we hier na aankomst met de ferry niet te lang bij stil en besloten we om dit kleine eiland zelf te ontdekken. Ondanks mijn prestatie op de eerste dag een zonnesteek op te lopen (het is nu regenseizoen) vertrokken we een dag later per scooter. Hoewel beiden 0,0 ervaring op dit vervoersmiddel, leek ons dit toch de beste optie om Bali te verkennen. Je bent volkomen vrij, het is snel en kostenbesparend. Een scooter is min of meer een volautomatische fiets, dus dat was zo onder de knie. Het links rijden vergde iets meer tijd, maar was al snel routine.

Voor het reisgemak en het idealistische plaatje lieten we onze grote backpacks achter bij een hotel en namen we voor vijf dagen alleen een rugzak mee. Puur op de bonnefooi zijn we op deze wijze door dit mooie Indonesische eiland getrokken. Tijdens deze trip hebben we kunnen genieten van de Balinese gastvrijheid, de schitterende natuur en een ultiem gevoel van vrijheid.

Wie nog naar Bali wil gaan raad ik daarom aan om er met de scooter op uit te trekken. Januari is echter niet de beste tijd, vanwege het snel veranderende weerstype. Vooral de laatste dag, toen we een flinke afstand van zuid naar noord moesten overbruggen, ondervonden we dit. Na al geruime tijd stevig uit onze t-shirtjes te zijn gewaaid, nam het onheil in de bergen steeds meer toe. Er was echter geen andere keuze dan doorrijden, dus werd dat deel in de kou, dikke mist en met een angstvallig lege tank volbracht. Maar na zware arbeid is het goed rusten en ik schrijf dit verslag dan ook aan de rand van het riante hotelzwembad in Lovina, een badplaats bekend om haar dolfijnen.

Voor de rest is het hier business as usual. Ontbijten met ei en ‘s middags leggen we zonder blikken of blozen twintig mille neer voor een nasi goreng. Ook aan het tenenkrommende en soms hilarische Engels op de menukaarten zijn we gewend, hoewel de zin ‘If order more, will be charger in your bill’ ons toch deed verbazen.

Beter, maar waarschijnlijk ook schuiner Engels zullen we horen als we in Kuta zijn. Dit is namelijk het Salou voor de Australiërs. Op deze plek zullen we onze gezamenlijke reis op feestelijke wijze afsluiten. Mocht er in de tussentijd niets urgents gebeuren, is dit het laatste verslag van mijn hand. Bedankt voor alle leuke reacties en ik zie jullie weer in het veel te koude Nederland!

Groet,

Marc

Java

Dat in Jakarta geen noemenswaardige bezienswaardigheden zijn, wisten we al, daarom vlogen we linea recta naar Yogyakarta. Positioneel was dit ook een goede keus, we wilden naar de oostkant van Java reizen om vervolgens met de boot naar Bali te varen. Yogyakarta heeft met zijn 500.000 inwoners 4 keer zo weinig inwoners als Kuala Lumpur, maar mag naar Nederlandse begrippen best nog een grote stad genoemd worden. Desalniettemin was er geen biet te doen. De tempel van Borobudur was wel indrukwekkend, al beseffen we dit na de duizendste bezochte tempel niet meer zo. Na de Taj Mahal bezichtigd te hebben, kan het alleen nog maar minder worden. De goden waren mij bij de bezichtiging niet goed gezind, mijn 28e verjaardagsfeestje verstierden ze met een paar forse regenbuien. Het tropische klimaat kent regenseizoenen, en daarin begeven wij ons op het moment.

Gelukkig is het Indonesische volk, op een enkeling na, een behulpzaam, erg vriendelijk en vrolijk. Daarentegen hebben ze met eieren veel problemen. Na het bestellen van een ' Egg Sandwich' moest ik opeens 10.000 Rupiahs meer betalen, met de reden dat er ei op zat.. De logica ontging me een beetje. Gelukkig is dit astronomische bedrag nog geen euro waard, dus ik kon er wel mee leven. Marc informeerde verder voor het ontbijt van mijn verjaardag naar de mogelijkheden. Tot zijn ontsteltenis werd er wel scrambled egg, boiled egg en omelette gemaakt, maar het zo gewenste gebakken eitje voor de jarige zat er, ook na hevig aandringen, niet in. Beter een half ei dan een lege dop. Het omeletje was ook heerlijk. Het ' defect' in het ontbijt werd voorts gelukkig ook nog ruimschoots gecompenseerd door de jarige Job op taart te trakteren. ( Dank overigens voor al jullie felicitaties!)

In Java was overigens de sterrenstatus van de heren weer rijzende. Na warm te hebben gedraaid betreffende de grote aandacht in India, waren Jan en Marc niet meer benauwd voor ' het stukje integriteit en welverdiende respect' (Jiskefet) dat hen zo toekomt.

'Zaterdagavond 15 januari zouden de heren tussen 21:00 en 23:00 een powernap pakken om daarna de stad Yogyakarta onveilig te maken. Een tegenvaller was dat er helaas nooit meer opgestaan werd. Wel 's ochtends gelukkig, maar toen was het feest al lang weer over. We zetten ons dagelijkse patroon maar weer voort door wederom aan de ei te gaan. ( Ik schat dat we inmiddels we 1 maand lang al aamn de omelette zitten bij het ontbijt. Veel andere opties zijn er ook niet; fried rice staat als enige andere optie op het menu).

De vulkaan Mount Bromo was de mooiste ervaring van onze Java-reis. Zo hadden we ons verslapen 's ochtends vroeg door niet om 3:00 uur maar 4:00 uur AM op te staan. Derhalve misten we de bussen richting Bromo op het busstation. Na lang wikken en wegen en hard onderhandelen zijn we toch achterop bij twee motorcyclers gesprongen. Het werd een enerverende en schitterende rit langs de sawa's en kleine bergdorpjes. De vulkaan Bromo was het absolute hoogtepunt. De vulkaan was een maand geleden nog uitgebarsten, de sporen waren nog zichtbaar. In een , op een maanlandschap lijkende, lege vlakte moesten we naar de Bromo lopen. De weergaloze uitzichten vanaf de krater kunt u zien in het fotoalbum.

We reisden snel door naar Oost Java om daar de oversteek naar Bali te maken. Heel veel reizen, ik schat dat we 12 uur in de trein hebben gezeten; de Bromo maakte veel goed. Op het moment zitten we, na een paar dagen aan het strand van Pemuteran (Noord Bali) gezeten te hebben, in Singaraja. Dit is ons uitgangspunt van onze motorcycle tour van 5 dagen door de binnenlanden van Bali. Hopelijk kunnen we daar ons ei kwijt aan u; afhankelijk van het internet en de ontbijtkaart.

Jan

De metropool Kuala Lumpur

Het bounty-island Koh Phangan met haar stranden was voor een tijdje leuk, maar ging al snel vervelen. Zoals de van wijlen Groningse dichter Driek Van Wissen al zei: ' de natuur is mooi, maar er moet wel een borrel bij.' Afwisseling vonden we in de metropool Kuala Lumpur, de Maleisische hoofdstad.

Van de twee te besteden dagen besloten we de eerste dag het gigantische winkelcentrum van maar liefst 10 etages te bezoeken. Als kinderen zo blij waren we toen we de achtbaan met dubbele looping temidden het winkelcentrum vonden. Van al die cultuur en natuur komt soms het kinderlijke verlangen in de mens naar boven, begrijpt u. Na een geslaagde dag eindigde de avond in mineur. Marc's mooie Samsung I-phone werd gestolen.

Dag twee ging hij aangifte doen hopende op een vergoeding van de verzekeraar, maar bovenal om het recht te laten zegevieren. Ik zocht mijn heil bij de nationale moskee. Het paarse gewaad dat de mannen moesten dragen, stond me als gegoten. Een vriendelijke oude dame legde me de fijne kneepjes van de Islam uit. Zo moeten de mannen in de voorste rijen bidden en daarachter de vrouwen. Alles moet voorkomen worden dat de man opgewonden raakt. Die opstelling lijkt me zinloos, veel vrouw zie je toch al niet meer in een burqa, maar dat bracht ik maar niet in. Na de bezichtiging kwam een rare kwast op me af, waarschijnlijk om me te bekeren. Na een rustige intro werd hij opdringerig. Op zijn vraag: ' So what have you really learned during your trip Maleisia?', antwoordde ik dat de rollercoaster-rit een overweldigende ervaring was. Dat antwoord stelde hem kennelijk niet tevreden waarop hij me voor ' stupid arrogant white man' uitmaakte. Ik verzocht hem daarop vriendelijk doch dringend mijn gezichtsveld te verlaten.

Nadien bezocht ik nog de Islamitische moskee waar ik vooral het antieke Indische schaakspel en de tapijten met al hun versieringen erg fraai vond. Marc heeft overdag na aangifte, de Petronas Twin towers bezocht. Deze torens waren met hun 452 meter een tijd lang de grootste van de wereld. Nu is een deels onbezette wolkenkrabber in de woestijn van Dubai van maar liefst 800 meter het hoogste gebouw ter wereld. Bijzonder is eveneens dat op de 42 verdieping de twee torens met elkaar verbonden zijn. s' Avonds zijn we nog naar de skybar gegaan voor een schitterend uitzicht op de verlichte torens.

Na Kuala Lumpur vlogen we naar Yogyakarta, een andere zeer grote stad. Maar beste lezer, daarover de volgende keer meer.

Jan

Van de jungle naar de Full Moon party

Het is een week geleden dat we voor het laatst onze avonturen online met julie hebben gedeeld, dus hoog tijd voor een update! In Chiang Mai hebben we nog, naast de oud en nieuw viering, ook een jungletocht ondernomen. Onze excursiegroep bestond uit een bont gezelschap: Iran, Noorwegen, Engeland en Zwitserland waren vertegenwoordigd. Vooral de opvallende verschijning ' Kevin' uit Noorwegen zal ons lang bijblijven. Zijn reisbenodigdheden bestonden uit een frisbee, een skibril een fles whiskey en een hoofddoek. Uiteindelijk zag hij meer van de bodem van zijn fles dan de jungle. Mede daardoor fungeerde hij als comedian van de groep en hebben we flink kunnen lachen- met en om hem. De rest van de groep hield zich bezig met klimmen en dalen, mieren eten, spinnen trotseren, olifanten berijden en wildwaterkanoën. Het verblijf bestond uit een grote hut en een beek diende als badkamer. De meisjes van de jungle zijn er niks bij. ‘s Avonds aan het kampvuur liet onze Noor zich weer gelden door oude rocknummers op de gitaar te spelen. Iedereen deinde vrolijk mee op de af en toe valse klanken, Na de nodige whiskey ging het niveau helaas steeds meer achteruit.

Van de jungle belandden we in een volkomen andere wereld van de toeristische en jongereneilanden Koh Samui en -later- Koh Phangan. We hadden behoorlijk de wind in de zeilen, met name figuurlijk, want onze transferflight werd omgezet in een rechtstreekse vlucht, wat ons 4 uur scheelde. Daar bleef het niet bij op onze lucky day donderdag 5 januari, want bij aankomst werd ons hotel geupgrade met 2 sterren! We voelden ons de koning te rijk!

Na 2 nachten te hebben gebaad in weelde waarbij we weer op krachten kwamen, werd ons duidelijk dat uitrusten op onze nieuwe bestemming Koh Phangan een utopie is. We verblijven daar in ‘ The Party Hostel' en dan is nog niks teveel gezegd. DIt hostel is omringd door verscheidene clubs die allemaal megagrote speakers voor de deuren hebben staan. We zitten bovendien aan het strand, waar de vermaarde Ful Moon party gehouden wordt .Voorts wordt er geen ontbijt geserveerd, maar wel een emmer vodka stipt elke om negen uur ‘s avonds.

De Full Moon party was een groots success: 15.000 hossende mensen op het strand van een baai. Zelfs na de fraaie zonsopgang werd er nog doorgefeest. Iedereen bekladde zichzelf met fluorescerende verf. Uw verslaggever had de Nederlande tulpen, een windmolen en cannabis laten afbeelden op zijn ledematen. Alle voorbereidingen ten spijt viel hij in slaap om 2 uur om 6 uur ‘s ochtends bij licht weer verder te feesten. Een sinaasappelsapje stond helaas niet op het ontbijtmenu. Alleen met vodka in een emmertje was mogelijk,

We verblijven op dit palmboom-bounty-eiland tot 11 januari alvorens we vertrekken naar de Maleisische hoofdstad Kuala Lumpur.

Groet Jan

'Afkoelen' in Chiang Mai

Na een klein weekje vertoefd te hebben in Bangkok, zijn we inmiddels in Chiang Mai neergestreken. Deze tweede stad van het land bereikten we na een bustocht van zo'n dertien uur. Dat lijkt veel, maar daar draaien we inmiddels onze handen niet meer voor om. De Nederlandse perceptie van wat lang reizen is zijn we allang ontgroeid. Wel moeten we nog sterk wennen aan het Thaise gevoel voor warmte. In Bangkok werden we namelijk gewaarschuwd voor de kou in het noorden. 'Brrr' was het daar. Toch enigszins opmerkelijk, want met temperaturen rond de 30 graden koelen we niet bepaald af. Verder zijn we hier cultureel aan het afkicken, want na alle pracht en praal van de afgelopen tijd zijn we een beetje 'tempelmoe' geworden. Deze diagnose was niet moeilijk te bepalen; gelatenheid, gewenning, onverschilligheid en zelfs verveling sloeg soms toe; de symptomen spreken voor zich. De laatste dagen hebben we daarom relaxt ingevuld. Markten bezoeken, zwembadje pakken, boekje lezen en 's avonds de stad in voor een klein biertje. Als de zon eemaal onder is, voelen we ons vaak als aangeschoten wild. Uit alle hoeken en gaten proberen Thaise dames (of niet) ons op vrij directe wijze het 'hof' te maken. Zeer vleiend allemaal, maar uiteindelijk hebben ze meer succes bij de naar affectie smachtende en veelal overjarige Westerling. Om deze taferelen voorlopig te vermijden, duiken we morgen de jungle in. Met een olifantentocht, rafting en de schitterende flora en fauna belooft dat op voorhand veel goeds. Zo zijn jullie weer helemaal bij en wil ik bij deze, mede namens Jan, iedereen een gelukkig en gezond 2012 wensen! Groeten, Marc PS: We blijven de fotoalbums aanvullen en inmiddels hebben we ook een aantal video's geplaatst.

Soep na de maaltijd

Het ijskoude enverwarmingloze Nepal hebben we verruild voor het warme (20-30 graden)Bangkok. We moesten alleen nog wel een transit maken in het door ons zo gevreesde Delhi. Gelukkig bleven we niet vastzitten in het armoedige en overbevolkteIndia en konden we onze reis richting Bangkok zonder problemen voortzetten. Na de overstap merkten Marc en ik het verschillende (t.a.v. het backpackerspubliek in Nepal en India) publiek op in het vliegtuig. Het Thailand-publiek kenmerkt zich geheel volgens het welbekende stereotiep: mannen, vaak Engelsen, rond de 45 jaar, grote bierbuiken en veelal rijkgeschakeerd met een veelvoud aan tattoos en piercings. In Nepal waren we cultuurbewuster publiek gewend. Hiermee wil ik niet de indruk wekken dat wij niet van en feestje houden. Wij doen dit echter op 'ingetogen'wijze.

Wij delen onze dag in zodat we 's avonds een biertje kunnen drinken op de gezellige toeristische straten van Bangkok. We moeten wel de ladyboys en ander 'gespuis' van ons afslaan. Die schieten je elke meter op destraat toe. Overdag bezichtigenwe de paleizen vankoning Ramanegen en de vele Boeddhistische tempels.Afgezien van de ladyboys is Bangkok veel welvarender en schoner i.v.m. de door ons al bezochte plekken.De taxichauffeurs zijn daarentegen even gehaaid in de onderhandelingen als in de andere Aziatische landen. Met het enige verschil dat er geen grof geschut wordt ingezet . (Zooverkwam ons in India dattijdens de rit onverwacht een vent met een dubbelloops jachtgeweer plaatsnam in de taxi naast de chauffeur, waarna de onderhandelingen heropend werden over de prijs, met een verdubbeling als inzet. Wij lieten ons niet van de wijs brengen en hielden voet bij stuk aangaande de oorspronkelijk afgesproken prijs.)

Ook valt er geen progressie te bespeuren in de wijze van serveren. De soep wordt, ondanks herhaalde instructies gegeven te hebben, geserveerd na de hoofdmaaltijd. De mensen in Thailand zijn wat geslotener dan de Nepalezen. Wellicht komt dit door het gebrek aan Engels. Wij roemen de sympathie en spontaniteit van de Nepalezen. Het hotel waar we in verkeren is ver weg het fijnst tot nu toe.

De volgende dagen zullen we verkassen richting het noorden van Thailand (Chiang Mai) waar de sportjournalist tussen de lianen, varens en olifanten verslag zal doen. Rest ons niets danjullie allen nog een prettige 2e kerstavond te wensen.

Groet van Jan